Boef

Het is een grauwe, natte en donkere dag. Het is zomer, maar daar is buiten niks van te merken. Het is tijd om met de hond te wandelen en daar kijk ik niet bepaald naar uit. Hij ook niet trouwens. Hij vindt wandelen geweldig, doet niets liever. Behalve als het plenst. En dat doet het dus nu.

Ik ben sowieso al niet vrolijk vandaag. Ben druk, mensen bellen me niet terug, probleem met de tv ontvangst, niet grappig allemaal. En dan ook nog die regen. Soms kan ik mezelf best goed uit de put praten, maar vandaag lukt het niet. Bah bah, wat ben ik zielig. Echt serieus, ik verdien een goed werkende TV en 25 graden, blauwe lucht en een zonnetje. Ik heb er hard genoeg voor gewerkt.

Hondlief zit me inmiddels al een tijdje te hypnotiseren, want die wil nu toch wel naar buiten, moet vast nodig. Als het even droog is geef ik hem zijn zin. Nu of nooit, denk ik bij mezelf, want er wordt meer regen verwacht.

Hij heeft het snel genoeg in de gaten. Dat we echt gaan. Zooooo blij! Hij draait rondjes voor de deur en zijn koppie staat helemaal op vrolijk. De deur is nog maar net op een kier of hij wurmt zich naar buiten. Heel even schrikt hij van de natte stenen, maar al snel merkt ie dat het droog is. Hij rent naar de tuinpoort en gaat daar verder met rondjes draaien. Ik ben niet snel genoeg (moet jas aan, schoenen aan, riem mee, deur op slot…) dus hij komt even terug rennen, alsof hij zeggen wil: ‘kom op joh, het is leuk hier, laten we gaaaaaaaan!‘

En dan gebeurt het. Ineens voel ik me niet meer down en zielig. Ben ik niet meer bezig met TV, gedoe of slecht weer. Ik kan alleen nog maar vertederd lachen naar dit prachtige mannetje. Hij is oud en ziek, heeft last van artrose en hoort en ziet niet goed meer, maar dat maakt hem allemaal niks uit. Hij gaat heerlijk wandelen en daar gaat het om. Hij geniet gewoon. Geweldig! Hoe kan ik dan nog chagrijnig blijven? Niet dus. Wat is dat toch bijzonder, dat zo’n klein hondje me in een seconde uit mijn vervelende humeur kan helpen. Ik haast me naar de tuinpoort, want ik gun hem zijn wandeling. En ik gun het mezelf ook trouwens. Bofkont ben ik, met zo’n hondje.