Een paar weken geleden heb ik mijn hondje moeten laten inslapen. Hij was al lang ziek en met 15,5 jaar ook een oud manneke. Het was dus goed en zo voelde het ook. Natuurlijk had ik er verdriet van, logisch. Hij heeft bijna 7 jaar bij me gewoond en de laatste jaren was de zorg voor hem intensief. Althans, zo legde ik mijn gevoel van verdriet de eerste tijd uit. Het was logisch.
Maar dat ik nu, bijna een maand later, nog steeds overvallen kan worden door het verdriet, dat had ik niet verwacht. Nou is het ook logisch dat ik het niet kan uitleggen. Je kunt gevoel niet uitleggen, hoezeer we dat soms ook proberen. Gevoel is gevoel en het is er of het is er niet. Dat gaat veel dieper en verder dan we ooit met ons verstand kunnen begrijpen of uitleggen. Dat weet ik best.
En toch overviel het me, de heftigheid ervan. Is dat dan alleen het gevoel van verlies van mijn hondje? Kan best natuurlijk. Ik was stapel op hem en wist vanaf het moment dat ik zijn foto op de ‘ikzoekbaas’ website zag zo'n zeven jaar geleden, dat hij bij me hoorde. Ik heb gelijk gebeld en ben nog diezelfde dag naar het asiel gereden om kennis met hem te maken. Heb er zelfs een afspraak voor ingekort (sorry Ria).
Het was echt een heel bijzonder hondje. Ik snapte niet altijd wat hij wilde zeggen, maar hij was zo vrolijk, energiek en enthousiast. Hij plukte letterlijk elke dag en hield mij met twee voeten op de aarde. Wonderlijk wat zo’n klein manneke teweeg kan brengen.
Toch voel ik meer dan alleen het verlies van Boefie. Voordat hij bij me kwam wonen heb ik nog 3 andere hondjes in huis gehad en ook van hen moest ik natuurlijk uiteindelijk afscheid nemen. En omdat er na dat afscheid nemen nog andere hondjes bij mij woonden, heb ik daar misschien wel niet genoeg aandacht aan besteed, want ook het verlies van die hondjes komt nu langs.
En omdat ik nu ervoor heb gekozen even een paar maanden te wachten met het vinden van een ander hondje is niet alleen mijn huis stil, leeg en schoon, maar moet ik ineens ook wennen aan het zelf bepalen van mijn dagritme en het niet meer ‘zorgen voor’. Soort van het empty nest syndroom, maar dan door het verlies van een hondje in plaats van het uitvliegen van volwassen kinderen.
Kortom, even een pittige tijd in huize Bezemer. Maar dat is eigenlijk ook wel weer mooi. Dat de liefde voor mijn hondjes zo groot is, dat het verdriet om hen zo ingrijpt. Ergens diep van binnen ben ik daar echt dankbaar voor. Maar voor nu ben ik vooral nog even verdrietig…
Reactie plaatsen
Reacties