Normaal word ik altijd een beetje down van het begin van de herfst. Ik hou van blauwe luchten, van heldere en vrolijke kleuren, van licht. En de herfst brengt grauwe grijze luchten, stormen en regen. En veel meer donker dan licht. Genoeg om in een dip te zakken dus.
Alleen opstaan ’s ochtends is al een ding. Het liefst sta ik op als het licht wordt en kruip ik ’s avonds weer in mijn holletje als het donker wordt. In de zomer word ik daarom als vanzelf heel vroeg wakker. Maar zo halverwege september, dan ga ik het echt weer merken. Wakker worden in het donker, niet mijn ding. Het voelt tegennatuurlijk. Mijn gevoel zegt: lekker nog even de onder de dekens. Maar ja, de wekker zegt opstaan.
En dan de weg op, ook niet fijn. In de zomer no problem. Heerlijk licht al buiten, vaak prachtig weer, minder files, heerlijk. Maar dan de herfst. Donker, grauw en grijs, regen, wind en mist en in de winter dan nog gladheid erbij. Dan wil ik echt binnen blijven. Niet weg hoeven. Winterslaap leek me altijd een heel goed idee.
Maar deze herfst is het anders. De weg op is nog steeds niet fijn en storm blijft vervelend, ook omdat ik een schutting in de tuin heb, die op omvallen staat. Maar op de één of andere manier kan ik het slechte weer en de naderende donkerte beter aan dit jaar.
Komt het misschien omdat we een geweldige zomer hebben gehad en ik mijn zonne-uurtjes ruimschoots heb binnengehaald? Of heeft het met ouder worden te maken? Ik kom ten slotte zelf ook al een beetje in de herfst van mijn leven, dus misschien voel ik me er daarom meer in thuis. Zou kunnen. Ik kan me zelfs al verheugen op de prachtige verkleuringen van de bladeren straks. En op knisperende sneeuw onder mijn voeten. Gek hoor, dat gevoel. Maar goed, ik ga er maar van genieten. Geloof ik.
Reactie plaatsen
Reacties