Als ik onderweg ben voel ik nog niks. Ik weet natuurlijk al wel dat ik onderweg ben naar de door mij zo geliefde zee, maar ik merk er nog niks van. Toch ben ik niet ongeduldig. Nu niet meer in ieder geval. Vroeger had ik dat wel, dan kon ik niet wachten tot ik dat gevoel weer kreeg, dat bijzondere gevoel dat ik altijd weer opnieuw krijg van de zee. Ik weet niet of ik dat altijd al zo gehad heb. Dat maakt ook niet uit. Het is er in ieder geval al zolang als ik me kan herinneren.
Mijn eerste contact met de zee is altijd heel emotioneel, ik voel dan letterlijk een ontlading en daarna een diepe ontspanning. Er komen ook bijna altijd tranen, kan ik echt niks aan doen. En daarna is het gewoon genieten. Het is apart, want ik hoef verder niks bijzonders als ik bij de zee ben. Ik hoef niet in de zee te zwemmen of persé op het strand te zijn en ik hoef er ook niet dagen achter elkaar te zijn (al vind ik dat wel heerlijk, dat wel?). Het gaat puur om het contact maken met de zee. Dan gaan al mijn zintuigen als vanzelf open. Ik proef, hoor, ruik en voel de zee. Een filmpje van de zee werkt niet, ik moet echt bij de zee zijn. En dan is het alsof alle muizenissen wegvallen en er komt een vredige rust in mij. Ik denk dat ze dat bedoelen met het ‘Zen’ gevoel. Op zo’n moment ben ik één met alles, zo voelt het. Er is geen gisteren en geen morgen. Er zijn geen zorgen of angsten. En is alleen maar het nu en dat nu is goed.
Als ik het zo opschrijf hoor ik mezelf denken: ‘Nou zeg, dat is misschien wel een beetje overdreven’. Ja, dat zou je denken. Maar het is niet overdreven. Het is één van de grootste geschenken in mijn leven. Dat ik dit kan en mag voelen. En daar ben ik ongelofelijk dankbaar voor.
Reactie plaatsen
Reacties