Toen ik zo'n 15 jaar geleden vegetariër werd, kwamen er uit mijn omgeving vooral geschrokken reacties. ‘Hoe ga je dat doen en waarom en hoe kom je dan aan je vitamines’, vroegen mensen zich af. En lastig vond men het ook. Daar was ik het wel mee eens, trouwens. Ik ben geen kok, dus ik moest het hebben van wat ik kon kopen en dat was nog niet veel in die tijd. En uit eten gaan was ook niet heel fijn, in restaurants kon ik meestal kiezen tussen een kaassoufflé en een omelet. Maar ik hield vol en tot ieders verbazing werd ik niet ziek, ik voelde me juist beter.
In de jaren daarna kwamen er langzaam maar zeker steeds meer vegetarische producten in de winkel. En in restaurants was mijn bordje ineens de meest kleurrijke van de hele groep. Mijn tafelgenoten waren soms zelfs jaloers op hoe smakelijk mijn gerecht eruit zag. En ik, ik was superblij dat ik geen dieren meer at. Het was één van de beste beslissingen uit mijn leven, kan ik wel zeggen. Hoe wij met dieren omgaan gaat mij enorm aan het hart. Ik ben er vaak verdrietig van en voel me er machteloos onder. En dit was iets dat ik echt helemaal zelf kon doen. Door vegetarisch te eten droeg ik niet meer bij aan de industrie waarin we op een vreselijke manier misbruik maken van onschuldige dieren, die net als wij een ziel hebben en gevoel.
Alhoewel het bij tijd en wijle in de praktijk nog wel wat lastig kan zijn om vegetarisch te eten, vooral als mensen denken dat je als vegetariër wel vissen eet en dat gebeurt veel vaker dan ik had verwacht (ook in restaurants, vreemd genoeg). Maar verder is het prima te doen. En ik vind het geweldig dat het nu zelfs een trend is om met Kerst vegetarisch te eten. Vrede op aarde voor alle schepselen, dat maakt me blij.
Job well done zou je denken. Maar nee, want de laatste jaren word me steeds meer duidelijk hoe vreselijk dieren ook nog worden behandeld voor onze melk, kaas en eieren. Dus het afgelopen jaar was voor mij het jaar om ‘vegan’ te gaan. Ik dacht: ‘er is in de winkels steeds meer te vinden en verder moet ik dan maar wat meer zelf maken’. Voor een groot deel is dat inmiddels ook wel gelukt. Ik heb geen melk en kaas meer in huis, alleen nog af en toe wat eitjes van de zorgboerderij. En ik kan steeds beter uit de voeten met de vegan variaties die beschikbaar zijn. Maar toch blijkt het 100% vegan eten moeilijker dan ik had gedacht. Heeft er ook een beetje mee te maken dat ik allergisch ben voor tomaat en paprika, in restaurants is dat vaak het eerste waar men naar grijpt als je om ‘vegan’ vraagt. En er zijn nog veel te weinig kant-en-klaar producten, die volledig plantaardig zijn, voor een niet-kok best belangrijk.
Op dit moment zit ik, denk ik, op 75% vegan. En alhoewel ik me voorhoud dat alles wat ik nu al doe meer is dan niks, heb ik daar zelf wel elke dag last van. Want bij elke hap eten waar nog iets dierlijks in zit, realiseer ik me dat daar dierenleed aan vooraf is gegaan. En dat doet pijn. En natuurlijk voel ik me ook schuldig ten opzichte van al die hulpeloze dieren, dat ik het nog niet 100% heb volbracht.
Ik hoor je zeggen: doe het dan gewoon, als het zo pijnlijk voor je is. Ja, dat vind ik ook. Maar gewoon doen blijkt soms lastiger verwacht. Daar liep ik in dit jaar vol tegen aan en daar ben ik echt behoorlijk van geschrokken. Ik had niet verwacht dat het me zoveel tijd en energie zou kosten en dat ik tegen zoveel hindernissen aan zou lopen. Maar ik ga gewoon door, lukken zal het me.
Het heeft me overigens ook wel geleerd minder snel een oordeel te hebben over anderen. Want ik weet nu dat het, zelfs als je ongelofelijk gemotiveerd bent en iets super belangrijk voor je is, toch moeilijk en ingewikkeld kan zijn om te doen, om welke reden dan ook.
Dus ik gun iedereen die voor 2019 goede voornemens heeft allereerst doorzettingsvermogen en kracht, maar vooral ook liefde en tolerantie voor jezelf. Je best doen is een mooi begin, elke stap die lukt is geweldig en uiteindelijk zul je het volbrengen. Ik wens je een mooi, zinvol en fijn 2019!
Reactie plaatsen
Reacties